Wielka Litera, 2017
Liczba stron: 560
Książka, o której mówi się, że jest polskim odpowiednikiem powieści Dana Browna wydawała mi się dobrym wyborem na wakacyjny wyjazd. Nic zobowiązującego, nic, co sprawiłoby, że wybrałabym książkę zamiast spaceru po plaży, nic przygnębiającego, żeby nie popsuło mi nastroju. I to był dobry wybór.
Dziennikarz wpada na trop zaginionego obrazu Jana Matejki pt: „Chrzest Władysława Warneńczyka”. Dokopuje się do informacji, iż na płótnie zakodowana jest ważna informacja, która mogłaby pomóc w pojednaniu religii katolickiej z islamem. Kontaktuje się z IPN-em, licząc, że instytucja zaangażuje się w poszukiwania obrazu. Jednak w drodze na spotkanie z Jakubem Kanią, zostaje zabity w wyniku zderzenia z ciężarówką. Kania nie może otrząsnąć się z wrażenia, że dzieje się coś dziwnego. Postanawia przyjrzeć się sprawie obrazu. Dochodzi do coraz bardziej wstrząsających wniosków.
Współczesna historia detektywistyczna przeplatana jest scenami z przeszłości – według przepowiedni dotychczas były trzy z czterech szans na pojednanie obu religii, lecz nie doszły do skutku ze względu na wiele okoliczności. Najważniejsza z nich to niechęć władz kościoła oraz Muzułmanów, którzy zawiązali organizację, mającej na celu przeciwdziałanie oraz dezinformacja. Stawka jest wysoka, więc członkowie stowarzyszenia bez skrupułów usuwają z drogi tych, którzy za bardzo zbliżają się do prawdy o miejscu przechowywania obrazu. Kania również jest w niebezpieczeństwie. Nie za bardzo się tym przejmuje, bo zajęty jest przepiękną kobietą, wnuczką człowieka, który jako pierwszy zaczął zbierać informacje o obrazie i był coraz bliższy odnalezienia zaginionego dzieła.
„444” to książka, miła, lekka, przyjemna. Dość rozbudowana, nawet nieco za bardzo, kilka scen bym wycięła (szczególnie nie podobał mi się ostatni rozdział zabierający nas w odległą przyszłość). Chwilami bardzo wciągająca, najbardziej podobały mi się opisy śledztw IPN-owskich, o których opowiadał Kania. Chciałbym więcej o nich poczytać. Główny wątek wydawał mi się mocno naciągany, choć rozumiem, że islamiści i katolicy za wszelką cenę chcieliby uniknąć pojednania, bo nie leży ono w interesie żadnej opcji. Momentami książka trochę przegadana, na plus natomiast zaliczam upchnięcie wątku romantycznego gdzieś w tyle toczącej się akcji. Sięgnę po kolejną książkę autora, gdy się ukaże. A „444” polecam tym, którzy lubią spiski, wątki sensacyjne, książki z szybką akcją.