Świat Książki, 2009
Liczba stron: 183
Pechmann z pewnością poświęcił dużo czasu i nakładu pracy, by wyszukać w dostępnych drukach informacje na temat zaginionych, nienapisanych, zniszczonych książkach, wierszach, opowiadaniach. W „Bibliotece utraconych książek” wielokrotnie pojawiają się anegdoty i fakty na temat znanych literatów i ich niefrasobliwości w przechowywaniu rękopisów. Hemingway stracił literacki dorobek kilku lat podczas kradzieży walizki na dworcu, Kafka miał tak osobisty stosunek do swoich manuskryptów, iż wolał palić nimi w piecu, niż dopuścić do ich publikacji i upowszechnienia. Niezliczone książki zaginęły u wydawców – zapomniane, rozproszone, strawione ogniem, nigdy nie doczekały się druku.
Autor wspomina także liczne, tragiczne w skutkach pożary bibliotek: począwszy od starożytnej Biblioteki Aleksandryjskiej, a skończywszy na bibliotece uniwersyteckiej w Sarajewie, która padła ofiarą wojny w Jugosławii. Pechmann rozlicza się także z nazistowską praktyką palenia książek oraz losami utraconych powieści w czasie drugiej wojny światowej.
Książka podzielona jest na wiele niedługich rozdziałów poświęconych, albo konkretnemu autorowi, albo zjawisku. Narratorem autor uczynił fikcyjnego podpodbibliotekarza biblioteki utraconych książek, który oprowadza czytelnika po kolejnych salach tej wymyślonej rozległej instytucji. I właśnie ten narrator był dla mnie zupełnie nietrafiony. Przede wszystkim jego bezpośrednie zwroty do czytelnika i brak luzu okazały się ciężkostrawne. O wiele lepiej czytałoby się bez natrętnego, wszystkowiedzącego bibliofila krążącego między regałami.