Nie musi się przecież wypić całej beczki wina, by móc określić z jakiego wino jest zbioru i jakiego gatunku. Po pół godzinie czytania można z łatwością powiedzieć czy książka jest coś warta. Temu, kto ma wyczucie formy, wystarczy nawet dziesięć minut, Komu by się chciało brnąć przez całe nudne tomisko? Kosztuje go po trochu i to zupełnie wystarczy, więcej niż wystarczy, moim zdaniem.
Oscar Wilde w eseju „Krytyk jako artysta”
Odkąd pamiętam mam wielkie opory przed porzuceniem książek rozpoczętych i niedoczytanych. Wolę przeczytać po łebkach, ale do końca. Wolę się męczyć i kląć niż zostawić książkę, która „nie rokuje.” Cały czas mam bowiem nadzieję, że moje negatywne odczucia są nacechowane jakimiś uprzedzeniami pozaliterackimi lub po prostu złym nastrojem. Podświadomie nie chcę krzywdzić pisarza i jego dzieła swoimi humorami i daję książce szansę na ukazanie mi swojego przesłania.
Na szczęście bardzo rzadko trafiam na książki kiepskie. Od ponad trzech lat prowadzenia bloga porzuciłam niewielki ułamek książek. Co do każdej z nich mam wytłumaczenie i pamiętam co mnie do tego skłoniło. Czuję wobec nich malutki wyrzut sumienia – zapewne mogłam się bardziej postarać, aby znaleźć z powieściowej historii coś więcej, coś co by mnie do niej przykuło.
Nie zgadzam się ze słowami Wilde’a. Pół godziny to nic. Po przeczytaniu 30-50 stron trudno określić swój stosunek do większości książek. Może poza tymi, które wciągają czytelnika od pierwszego rozdziału i tymi, które napisane są w taki sposób, że niewiele z nich rozumiemy. Większość powieści nie mieści się w tych kategoriach, więc powinny dostać więcej czasu od czytelnika.
Wiem, że są takie osoby, które dają książce czas do setnej strony. To już coś. Są i tacy, którzy bez skrupułów porzucają rozpoczęte książki. No i tacy, którzy zawsze kończą to, co rozpoczęli. Jakimi Wy jesteście czytelnikami? Wytrwałymi czy pozbawionymi litości dla źle rozpoczętej historii?