Piętnastoletni Christopher ma zespół Aspergera. Wszystkie bodźce słuchowe, wzrokowe, dotykowe, które do niego docierają ulegają zwielokrotnieniu, osaczają go, wprowadzają chaos i nieporządek. Nadmiar informacji sprawia, że mózg nie jest w stanie przetworzyć wszystkich impulsów i chłopiec odczuwa ból, który sprawia, że zamyka się w sobie, szuka ustronnych miejsc, jęczy, krzyczy, broni się.
To wszystko przełożone na życie znaczy mniej więcej tyle, że Christopher nie lubi: nowych sytuacji i nieznanych osób, zatłoczonych miejsc, być dotykany przez innych, niektórych potraw.
Lubi natomiast: w szkole przedmioty ścisłe, rzeczy i zagadnienia logicznie wytłumaczalne, jasne zasady i logiczny plan działania, swoją samotność, czytać książki popularnonaukowe, zwierzęta domowe.
Sprawia mu trudność: rozpoznawanie intencji i nastrojów u innych osób, prowadzenie pogawędki o niczym, nawiązywanie kontaktów z ludźmi, opanowanie emocji negatywnych w przypadku naruszenia jego strefy prywatnej.
Tak z grubsza wygląda charakterystyka chłopca, który jest głównym bohaterem i narratorem powieści. Śmierć psa sąsiadki staje się początkiem śledztwa, które ma na celu schwytanie brutalnego sprawcy, a które doprowadza chłopca do prawdy o rodzinie. Christopher opisuje swoje działania i tworzy powieść detektywistyczną pod kierunkiem szkolnej terapeutki Siobhan. Książka napisana jest bardzo prostym językiem, z wyjątkiem fragmentów, w których Christopher wyjaśnia skomplikowane obliczenia matematyczne. Chwilami jest śmiesznie, czasem wzruszająco. Ja zapałałam ogromną sympatią do tego chłopca.
„Dziwny przypadek …” to poruszająca książka o tym w jaki sposób dorośli krzywdzą swoje dzieci nie zdając sobie sprawy z bólu jaki im zadają. Rozgrywki dorosłych, ich kłótnie, nieporozumienia dotkliwie ranią dzieci, które mimo, iż nie rozumieją do końca o co chodzi, czują zagrożenie i bronią się przed nim. To lektura obowiązkowa dla wszystkich rodziców.