Wydawnictwo Nowy Świat, 2010
Liczba stron: 335
Chociaż pojawia się na okładce i w tytule książki, Heliogabal nie jest jej główną postacią. Heliogabal to marionetka, chłopiec wyniesiony do rangi bóstwa, niedojrzały wyrostek bawiący się w cesarza. Nie jest lubiany ani popularny. Na swoją opinię zapracował sobie urządzając homoseksualne orgie, otaczając się przystojnymi doradcami pochodzącymi z nizin społecznych, narażając się senatorom, przesadnie strojąc w damskie fatałaszki. Zepsuty, grymaśny, rozpuszczony, nie jest w stanie zrozumieć roli władcy i poddaje się woli babki Julii Mezy, której ambicje sprawiły, iż czternastoletni chłopiec stanął u steru cesarstwa.
Główną bohaterką jest Julia Meza, ambitna, przebiegła, niezwykle inteligentna, zdeterminowana kobieta, która całe życie dąży do zdobycia władzy. Szybko okazuje się, że sama władzy nie posiądzie. W takiej sytuacji Meza doprowadza do uznania jej wnuka za cesarza, by za jego plecami pławić się w rozkoszy, jaką daje jej rządzenie cesarstwem. To kobieta wyrachowana, wyzuta z ciepłych uczuć, zamknięta w sobie, okrutna, nieludzka. A jednocześnie przyciąga w niej determinacja oraz inteligencja.
Książka opowiada o kolejach cesarstwa rzymskiego nie koncentrując się tylko na latach panowania Heliogabala, lecz przedstawiając sytuację polityczną kraju w latach poprzedzających objęcie władzy przez Mezę. Napisana jest w formie wspomnień Julii Mezy, przeplatanych kronikami przedstawiającymi postaci wcześniejszych cesarzy oraz wywiadami ze współczesnymi, którzy analizują zachowanie oraz stan zdrowia Heliogabala na podstawie znanych informacji.
Mnie ujęło przedstawienie cesarza jako przypadku godnego analizowania przez psychologa, psychiatrę, pedagoga. Podobało mi się bezstronne przedstawienie Julii Mezy. Nauczyłam się czegoś o mechanizmach rządzących cesarstwem. Ewa Nowacka dokonała sprytnego połączenia powieści historycznej z psychologiczną. Dlatego też książkę polecam tym, którzy nie przepadają za powieściami historycznymi i tym, którzy lubią czytać o minionych czasach.