Muza SA, 2010
Liczba stron: 198
Zafon znany jest polskim czytelnikom z umiejętności kreowania magicznego klimatu w swoich książkach dla dorosłych. W „Księciu Mgły”, książce kierowanej przede wszystkim do nastoletniego czytelnika, magii jest jeszcze więcej. Akcja powieści rozgrywa się podczas drugiej wojny światowej, kiedy niepewne czasy skłaniają rodzinę nastoletniego Maxa do wyprowadzki z Barcelony do nadmorskiego miasta, w którym jego rodzice kupili dom.
Małe miasteczko nie bardzo podoba się Maxowi i jego dwóm siostrom. Dom wydaje się być miejscem niezbyt przyjaznym dla rodziny, tym bardziej, iż postrzegany jest przez nowych mieszkanców przez pryzmat tragedii, która wydarzyła się tam wiele lat wcześniej. Nastolatkowie Max i Alicja poznają miejscowego chłopca Rolanda, który pokazuje im uroki mieszkania w tym miejscu. Z nowym kolegą nurkują w morzu i eksplorują „Orfeusza” – zatopiony okręt. Wyczuwając bratnie dusze Max dzieli się z Rolandem oraz jego dziadkiem – latarnkiem swoimi obawami i przypuszczeniami dotyczącymi dziwnego ogrodu przylegającego do ich posesji. Miejsce to wypełnione jest rzeźbami postaci z cyrku. Wspomina także o innych niepokojących wydarzeniach, których nie potrafi racjonalnie wytłumaczyć. Potwierdzają się przypuszczenia Maxa, że nad miastem krąży zły duch zwany Księciem Mgły. Prawda o jego naturze wychodzi na jaw stopniowo i prowadzi do dramatycznego finału.
Przygody nastoletnich bohaterów, siła przyjaźni oraz tajemnicze moce posługujące się magią w celu zniewolenia ludzi zaabsorbowały mnie w bardzo dużym stopniu. Klimat powieści, niewyjaśnione tajemnice, złowieszcze znaki to coś, co bardzo lubię i co, mam nadzieję, przypadnie do gustu także mojemu dziecku. Bardzo bym chciała, by polubił Zafona, w końcu to nie jedyna powieść tego autora skierowana do młodszego czytelnika. A czytanie Carlosa Ruiz Zafona przysparza dużo przyjemności wynikającej z ciekawej i zawiłej fabuły, pięknego języka narracji oraz specyficznego klimatu powieści.