Znak, 2015

Liczba stron: 160

Zadie Smith przyzwyczaiła nas do obszernych powieści, skomplikowanych, wielowątkowych fabuł, galerii postaci. Jak sama przyznała w wywiadach oraz we wstępie do tego zbioru, miała wiele wątpliwości przystępując do pisania opowiadań, obawiała się, że nie zdoła w tak krótkiej formie zamknąć całej złożoności świata. Obawy okazały się bezpodstawne, a opowiadania wyśmienite.

Bohaterowie trzech minipowieści pozornie nie mają z sobą nic wspólnego. Martha szuka mieszkania do wynajęcia i spotyka się z agentką nieruchomości.  Hanwell jest kelnerem, mieszka samotnie, ale przygotowuje swoje skromne mieszkanie na przyjazd dawno niewidzianych córek. Fatou sprząta, gotuje i pilnuje dzieci w zamożnej rodzinie, jej jedyną rozrywką są wyjścia na basen oraz rzadkie spotkania ze znajomym chłopakiem. W każdym z przypadków to, co napisałam jest jedynie fasadą, prawda o tych ludziach kryje się głębiej.

Najbardziej dominującym uczuciem, wyzierającym z każdego akapitu książki, jest samotność ocierająca się o wyobcowanie i niezrozumienie. W drugiej kolejności postawiłabym pesymizm. Chociaż bohaterowie próbują zmienić swój los – Martha szuka mieszkania oraz odcięcia od przeszłości, Hanwell marzy o poprawie stosunków z rodziną, Fatou zostaje zmuszona do zaczęcia wszystkiego od nowa – to nic nie wskazuje na to, że ich działania przyniosą jakiś pozytywny skutek. Na trzecim miejscu staje obojętność – nieważne, co dzieje się z bohaterami, świat nie jest nimi zainteresowany, osobiste tragedie tych szarych ludzi nikogo nie intrygują, przechodzą niezauważone.

Zadie Smith pisze o tragizmie losów jednostki nie uciekając się do wielkich słów i pompatycznych scen. Codzienność jej bohaterów przemawia do wyobraźni mocniej niż misternie konstruowane sceny thrillerów. Tym bardziej, że dramat pustki istnienia jest bliższy czytelnikowi niż intrygi kryminalne. Bardzo, bardzo polecam.