Powergraph, 2014
Liczba stron: 288
To książka, która mogła być zbyt folklorystyczna jak na mój gust. Nigdy nie byłam fanką powieści takich jak „Chłopi”, „Nad Niemnem” i innych, opiewających piękno i trud życia na wsi. „Oberki” jednak mówią o wsi nie przez pryzmat przychodzących i odchodzących pór roku i opisów przyrody. W punkcie centralnym stawiają człowieka, jego pasję, jego rodzinę, pragnienia i tęsknoty. Powieść jest nieco melancholijna, ale również zaskakująca. Opowiada o ostatnich pokoleniach wiejskich muzykantów – rodzinie Wichrów.
Wichrowie grają na weselach, grają na wiejskich zabawach, grają doskonale. Gra na skrzypcach to ich rodzinna tradycja, sposób na życie i na zarobek. Muzycy nie są dobrymi gospodarzami, muzyka nie lubi konkurencji. Ich, zdawałoby się spokojne życie, wypełniają silne namiętności – dwaj bracia zakochują się w jednej dziewczynie, jeden z nich gnie na wojnie, drugi uważa, że ma na sumieniu śmierć brata. Kwestie sumienia, honoru, miłości i zagubienia we współczesnym świecie stanowią trzon opowiadanej historii.
Opowiadania/rozdziały składające się na tę książkę poruszają duże spektrum tematów. Zderzenie prostego życia w skromnym domu, w oddalonej od cywilizacji wsi, z siłą przeżywanych emocji, dylematów moralnych, wyborów życiowych jest doprawdy urokliwe. Autor doprawił tę bardzo polską historię dużą szczyptą realizmu magicznego. Są tu zaczarowane miejsca, melodie oraz ludzie obdarzeni mocą zmiany losów.
Smutne jest odchodzenie ludowych grajków. Najpierw odchodzą ich melodie – nikomu niepotrzebne w czasach powojennych, gdy tradycyjny zespół muzyczny zastąpił magnetofon lub grupy grające muzykę młodzieżową. Dopiero później umierają ludowi twórcy – często zapomniani, zawsze niedocenieni. Książka pulsuje oberkami, tętni rytmem, wibruje melodią skrzypiec i rymuje się jak ludowe przyśpiewki. Czyta się ją jak z nut. Czaruje czytelnika, wywołuje nostalgię oraz żal, że świat tak szybko się zmienia. Warto!