Noir Sur Blanc, 2007
Liczba stron: 331
Powieści Akunina lubię, serwuję je sobie jako odtrutkę po ciężkich tygodniach i jako odskocznię od bardziej wymagających lektur. Akunin pisze zabawnie i wymyśla skomplikowane zagadki kryminalne, przy czym nieodmiennie dba o to, żeby było kilka zwrotów akcji, a cień podejrzenia padał co chwilę na innego bohatera. Podobnie było w tej powieści otwierającej cykl o Pelagii, mniszce obdarzonej darem obserwacji, wielkim intelektem oraz przenikliwością sądów.
Tym razem Pelagia zostaje wysłana do dworu zajmowanego przez krewną Mitrofaniusza, jej zwierzchnika obdarzonego przez lud wielką estymą. Sprawa wydaje się błaha – ktoś otruł jednego z białych buldogów należącego do niemłodej już wdowy. Pozostałe przy życiu dwa psy są jedyną pociechą staruszki, jej dumą i nadzieją na wyhodowanie unikalnej rasy. Kobieta bardzo przeżyła śmierć jednego z podopiecznych i przypłaciła ją załamaniem nerwowym. Pelagia ma za zadanie zbadać który z mieszkańców i bywalców dworu ma interes w tym, by zniszczyć psy, a przy okazji również zdrowie krewnej Mitrofaniusza. Osoby, które zastaje w dworze to cała plejada charakterów. Relacje między nimi wahają się od uwielbienia i miłości, po nienawiść, zazdrość i pogardę.
Wątek kryminalny przedni, skomplikowany i niełatwy do przewidzenia, chociaż potwornie było mi szkoda tych białych buldogów, które padały jak muchy zdybane przez okrutnego mordercę. Mimo tego można powiedzieć, że książkę wymęczyłam, a nie przeczytałam. Nie mogłam wdrożyć się w akcję, irytowały mnie długie dygresje, akapity naszpikowane rosyjskimi długimi nazwiskami nie do spamiętania oraz długaśne fragmenty życiorysów drugoplanowych bohaterów. Najbardziej jednak wkurzała mnie przyjęta przez autora konwencja, kiedy przerywał akcję, żeby opowiedzieć o jakimś innym zdarzeniu lub człowieku, na zasadzie: „A teraz cofnijmy się o pół roku i przyjrzyjmy Aleksiejowi Fiodorowiczowi”.
Szkoda, że nie trafiłam tą książką w odpowiedni czas i nastrój…