Zupełnie nieświadomie sięgnęłam po książkę akurat w momencie jej wydania po polsku. Jako niecierpliwy czytelnik zaopatrzyłam się bowiem w kilka kolejnych części przygód Jurego i Melrose’a i w ten sposób stałam się niezależna się od kaprysów polskiego wydawcy.
„Pod Anodynowym Naszyjnikiem” znowu zabiera nas na angielską prowincję. Littlebourne to małe miasteczko zamieszkałe przez kilka rodzin, wśród nich mamy: ekscentryczne siostry, miłośniczki i obserwatorki ptaków, rodzinę Bodenhaimów – wstrętnych snobów, tak wstrętnych, że aż śmiesznych, pośrednika nieruchomości, pisarkę powieści kryminalnych, właścicielkę pubu, wiejskiego policjanta i paru innych.
Podczas obserwacji ptaków w lesie przyległym do miasteczka, jedna z sióstr znajduje zwłoki dziewczyny. Ciało jest mocno okaleczone, ponieważ morderca odciął ofierze wszystkie palce jednej dłoni. Na miejsce przyjeżdża zawrócony z urlopu Richard Jury ze Scotland Yardu. W ślad za nim przybywa jego przyjaciel Melrose Plant.
Jury i Melrose mają niełatwy orzech do zgryzienia. Co łączy serię oszczerczych anonimowych listów, które otrzymali mieszkańcy miasteczka, atak w londyńskim metrze na nastolatkę z Littlebourne, morderstwo w lesie i wcześniejszą kradzież naszyjnika z posiadłości położonej tuż za lasem? A że coś te wątki łączy, co do tego nie mają wątpliwości.
Jak zwykle zabawnie i ciekawie napisany kryminał. Bardzo mnie cieszyło, że Melrose’a było więcej niż w poprzedniej części, bo jego ironiczne teksty i ekscentryczne zachowanie są wyznacznikami atrakcyjności książki. Wiggins był jak zwykle zakatarzony, Jury poważniejszy od pozostałych, ale jak zawsze pełen uroku i sam trochę kimś zauroczony. Ciotka Agata została wywiedziona w pole i nie dotarła do Littlebourne.
Polecam gorąco, korzystajcie z okazji, że książka jest już polsku.