Formicula, 2009
Liczba stron: 153
Ta ocalona od zapomnienia książka robiła kilka lat temu oszołamiającą karierę na blogach książkowych. Nic w tym dziwnego, skoro opowiada o rodzince, która nade wszystko uwielbia czytać powieści, a świat literacki miesza w rzeczywistym, co doprowadza do różnych gaf i zabawnych sytuacji.
Narratorem jest jedna z dwóch sióstr – ta młodsza, brzydsza, mniej przebojowa. Swoją opowieść zaczyna od tego skąd wziął się u nich taki głód czytania. Nie trudno się domyślić, że największym orędownikiem takiego sposobu spędzania czasu był ojciec. Obie jego córki wyssały miłość do książek z mlekiem matki (która generalnie była najbardziej oporną jednostką) i podobnie jak ojciec zanurzały się w fotelu zaraz po odbębnieniu najpilniejszych obowiązków. Starsza z sióstr wielokrotnie miała problemy związane ze swoim hobby. Czasochłonne pochłanianie kolejnych powieści sprawiało, że brakowało jej czasu na zadania domowe, a umiłowanie do wcielania się w postaci z książek wiele razy skutkowało poważnymi kłopotami w szkole. Śledzimy losy tej zaczytanej rodzinki przez wiele lat, z czego lwia część ksiażki powinna nosić podtytuł „Jak wydać za mąż mola książkowego”, bo kwestia miłości w świecie rzeczywistym (nie literackim, bo tutaj żadna z sióstr nie miała problemu w wyborze obiektu uczuć) zajmuje poczesne miejsce.
Oprócz elementów obyczajowych, można doszukać się wielu nieprzemijalnych dylematów czytelniczych – kwestia pożyczania książek (u nich rozwiązana w sposób następujący: książki słabe stały na ogólnie dostępnym regale, te ukochane były pod kluczem w miejscu, gdzie nie sięgnie ręka obcego) oraz dzielący czytelników problem czy wracać do znanych powieści czy poznawać wciąż nowe historie. „Przyślę Panu list i klucz” to miłe czytadło, taka ramotka, która sprawia, że z sentymentem myślimy o latach 50 i 60, kiedy do czytania było tyle co nic, a bohaterowie siedzieli po uszy w trylogii Sienkiewicza, Jamesach Curwoodach czy „Trędowatej”, a w domu porozumiewali się cytatami z książek.