Książkowe Klimaty, 2016
Liczba stron: 500
Tłumaczenie: Adam Pluszka, Dobromiła Jankowska
Nazwiska wymienione na okładce są wystarczającą rekomendacją dla tej książki, będącej zbiorem wywiadów z pisarzami, które zostały przeprowadzone przez dziennikarzy z „The Paris Review”. Ułożone w kolejności odwrotnej do chronologicznej (od najnowszego do najstarszego) dają poczucie cofania się i zagłębiania w historię literatury.
Rozmowy są dość obszerne, dają poczucie satysfakcji. Co interesujące, odzwierciedlają nie tylko samopoczucie pisarza w okresie, gdy udzielał wywiadu, lecz bardzo dużo mówią o jego nastawieniu do świata, charakterze, podejściu do popularności. Julian Barnes (wówczas na progu swojej kariery) jest elegancki, dowcipny, uroczy – mimo dość młodego wieku, wydaje się, że jest starszym dżentelmenem. Hemingway jest zniecierpliwiony, nie ukrywa, że wywiady zabierają mu cenny czas, zachowuje się trochę grubiańsko i szybko dąży do puenty. Nabokov nie kryje pretensji do świata – bo musi tworzyć w nieswoim języku, bo wszystko sprzysięgło się przeciwko niemu, bo czuje się niezrozumiany (nie wiadomo ile w tym prawdy, a ile pozerstwa). Niedowidzący staruszek Borges mógłby niejednego nauczyć pogody ducha, ciekawości świata i ludzi. Max Frisch natomiast chce kontrolować każde słowo napisane w wywiadzie, mam wrażenie, że połknął kij od miotły i truje tak, że aż bolą zęby.
Każdy jest inny, (prawie) każdy bardzo ciekawy, otwarty, mądry. Często osobowość i poglądy pisarza widać w jego prozie. Te wywiady pogłębiają jednak nasze zrozumienie książek napisanych przez autorów wymienionych na okładce. Ponadto, udowadniają, że mimo narzuconej formy można tak poprowadzić rozmowę, by odejść od twórczości i zahaczyć o tematy bardziej osobiste, odsłonić zainteresowania, pragnienia, nadzieje. To bardzo dobra książka, niezwykle ciekawa i angażująca, sięgająca w głąb, poruszająca interesującą tematykę, nacechowana silnym humanizmem i szerokim spojrzeniem na kondycję ludzkości oraz kultury. Polecam!