Jaguar, 2016

Liczba stron: 400

W edynburskiej policji zaszły zmiany, szefem wydziału zabójstw został Gburek, nieudacznik, karierowicz i zaciekły przeciwnik skutecznego, wiele młodszego i bogatego inspektora McLeana. Nowy szef robi nowe porządki – McLean zostaje oddelegowany do pomocy w obyczajówce i już na samym początku ma swój udział w zatrzymaniach – udaje mi się zapobiec wywiezieniu grupy prostytutek. Jedna z nich jest skłonna zdradzić nieco więcej, ale ma zaufanie tylko do McLeana.

W międzyczasie w Edynburgu dochodzi do serii samobójstw. Policja odkrywa kilku wisielców i napisane przez nich listy pożegnalne. Gburek dąży do jak najszybszego zamknięcia spraw, lecz McLean jest podejrzliwy. Coś mu się nie zgadza, więc postanawia jeszcze popracować nad wisielcami. Generalnie, ma bardzo dużo na głowie. Jego największą troską jest stan jego partnerki, która ucierpiała podczas poprzedniej sprawy. Teraz, gdy wybudziła się ze śpiączki, walczy o odzyskanie pamięci. Z dnia na dzień staje się jednak coraz bardziej dziecinna i potrzebuje całodobowej opieki oraz najlepszych specjalistów. McLean czuje się za nią odpowiedzialny (choć ich romans był tylko w początkowej fazie). Zatrudnia do niej opiekunkę i chodzi na różnego rodzaju terapie.

Chociaż w książce, jak zwykle u tego autora, dzieje się bardzo dużo, mnie trochę przeszkadzało, że autor spory nacisk położył na problemy domowe, przez co śledztwa, w które zaangażował się bohater, znajdują się trochę na uboczu. Z resztą sam McLean ubolewa nad tym, że nie ogarnia.

Oswald pisze bardzo obrazowo, lekko, z humorem, równocześnie ciągnie kilka zazębiających się wątków, do fabuły wplata momenty dramatyczne. Co najciekawsze swoim znakiem rozpoznawczym uczynił połączenie typowego kryminału z wątkami… paranormalnymi. Nie ma tego dużo, ale wystarczająco, żeby zasiać niepokój. Pierwotnie autor pragnął pisać horrory, ostatecznie zasłynął jako twórca kryminałów, lecz przez całą serię z McLeanem przewijają się wątki typowe dla gatunku, który jest bliski jego sercu. Wszystkie z nich czyta się świetnie.

Oto recenzje poprzednich części:

• Z przyczyn naturalnych
• Skradzione morderstwo

Wydawnictwo Jaguar, 2015

Liczba stron: 386

„Skradzione morderstwo” jest drugą częścią cyklu z inspektorem McLeanem, ale nie trzeba koniecznie znać pierwszej, żeby czerpać przyjemność z lektury.

W więzieniu ginie „Gwiazdkowy Morderca”, psychopatyczny zabójca kobiet, który przed dziesięcioma laty uśmiercił narzeczoną McLeana. Anderson prowadził antykwariat, był erudytą, człowiekiem pozornie godnym zaufania. Jego piwnica jak i psychika skrywały jednak najgorsze koszmary. Ku zgrozie śledczych, okazuje się, że ktoś naśladuje jego zbrodnie. Z ulic miasta giną młode kobiety, których ciała znajdowane są potem w zbiornikach wodnych. Czyżby McLean wsadził za kratki niewłaściwego człowieka? A może zabójca miał wspólnika, który pozostał na wolności? A może podobieństwo do zbrodni Gwiazdkowego Mordercy jest tylko przypadkowe? Jakkolwiek by było, policjanci muszą odnaleźć sprawcę jak najszybciej, ponieważ tajemniczy przeciwnik rozsmakował się w zabijaniu.

McLeanem targają wątpliwości i rozterki. Z jednej strony czuje ulgę, że nie żyje człowiek, który zamordował jego ukochaną. Z drugiej, wie, że jego śmierć niczego nie zmieni, a on i tak nie zazna spokoju. Postanawia jednak dopaść przeciwnika, a rozwikłanie tej zagadki traktuje bardzo ambicjonalnie. Śledztwo powoli i mozolnie posuwa się do przodu, ponieważ policja ma bardzo skąpe informacje, zero świadków, żadnych poszlak. Jedyne, co wiedzą na pewno to to, że sprawę coś łączy z zamkniętą dziesięć lat wcześniej sprawą Gwiazdkowego Mordercy.

Oswald się rozkręca i wciąż pozostaje wierny konwencji. Bohaterowie się nie zmieniają, akcja toczy się w smaganym wiatrem i deszczem Edynburgu, pomiędzy wydziałem zabójstw a domem McLeana. To dość mroczny kryminał, trup ściele się gęsto, policjanci krążą po omacku, badając nawet najbardziej nieprawdopodobne wersje zdarzeń. A mimo tego czytelnik nie czuje przygnębienia ani znużenia, bo akcja toczy się wartko, bohaterowie prowadzą zabawne dialogi, często dochodzi do nowych (drastycznych) odkryć, pojawiają się nowe wątki. Jeśli szukacie rozrywki, wciągającej lektury na kilka wieczorów i nie zadowalacie się byle czym, sięgnijcie po powieść Jamesa Oswalda.

O pierwszej części pt: „Z przyczyn naturalnych” przeczytacie TUTAJ.

Jaguar, 2015

Liczba stron: 396

Edynburg autorami kryminałów stoi. Obok uznanego, nagradzanego i uwielbianego przez czytelników Iana Rankina, pojawił się James Oswald, przedstawiciel młodszego pokolenia. „Z przyczyn naturalnych” jest jego debiutem i zarazem pierwszym tomem cyklu z inspektorem Anthonym McLeanem.

Nic nie wskazuje na to, że ta sprawa będzie aż tak skomplikowana. Zaczyna się typowo – ktoś zabija starszego, szanowanego członka społeczeństwa i upozowuje zwłoki za biurkiem w gabinecie należącym do denata. Widać gustuje w makabrycznych żartach, bo w usta nieboszczyka wkłada jeden z organów wewnętrznych wyjętych z jamy brzusznej. To nie jedyny podobny zgon, więc sprawę otrzymuje bardziej doświadczony policjant. McLean może sobie tylko o niej pomarzyć.

W tym samym czasie robotnicy remontujący starą willę znajdują w piwnicy ukryty pokój a w nim zwłoki kobiety. Sprawa nie ma najwyższego priorytetu, więc dostaje ją Anthony McLean, początkujący na stanowisku inspektora. szybko wysnuwa wniosek, że przed kilkudziesięciu laty doszło tam do zbrodni rytualnej, a sprawcy, jeśli jeszcze żyją, są już bardzo starzy. Chociaż McLean ma co robić, nie może oprzeć się pokusie i nieustannie wtrąca się w dochodzenie prowadzone przez starszego stażem i mniej rozgarniętego policjanta w sprawie zabijanych staruszków.

James Oswald wymyślił wciągającą fabułę, niepozbawionego uroku głównego bohatera oraz wpisał się w konwencję, którą bardzo lubię – odrobina czarnego humoru, szczegółowe procedury policyjne oraz skomplikowane dochodzenie. W pewnym momencie udało mi się połączyć niektóre elementy i domyślić się powiązań. Ale i tak zakończenie było dla mnie zaskoczeniem – czułam się nieco oszukana, a jednocześnie pełna podziwu dla autora, że udało mu się w książce kryminalnej niepostrzeżenie zawrzeć elementy innego gatunku. Jeśli zastanawiacie się czy warto – odpowiedź jest pozytywna. Ja postanowiłam kontynuować moją znajomość z inspektorem McLeanem i z chęcią poznam kolejne odsłony cyklu.