Zysk S-ka, 2012

Liczba stron: 621

„Pasja według Einara” zakończyła opowieść o starszym pokoleniu rodów zamieszkujących ziemie Ynge i Namsen. „Trzy młode pieśni” to trzy splecione ze sobą opowieści potomków Sigrun i Regina oraz Halderd. Historia snuta na trzy głosy przez Ragnara, Bjorna i jego siostrę Gudrun wybrzmiewa w równym tempie i przedstawia historię przyjaciół z różnych punktów widzenia.

Obserwujemy dorastanie wojowników w młodej drużynie Ragnara, pierwsze potyczki i walkę w terenie. Jesteśmy świadkami przeobrażania się chłopców w mężczyzn. Dowiadujemy się co sprawiło, że Gudrun nie zależy na zamążpójściu i co łączy ją z tajemniczą wieszczką Urd żyjącą na bagnach. Wielokrotnie krzyżujemy miecze na polu walki, żeglujemy po morzach i przeżywany wiele przygód. Udaje nam się dostać do warownej fortecy, w której kryją się najemnicy i wraz z nimi toczymy bój na śmierć i życie. Dokonujemy zemsty na tchórzliwym zabójcy Regina oraz warzymy zioła i poznajemy historię życia Urd z bagien.

Piszę to wszystko w pierwszej osobie liczby mnogiej, bo w chwili gdy zatopiłam w lekturze, mentalnie przeniosłam się na północ Norwegii i nie chciałam stamtąd wracać. Nierzadko zdarza mi się coś takiego, że całkowicie wsiąkam w czytaną powieść. Tym razem kiedy ważne sprawy zmusiły mnie do odłożenia książki w chwili, gdy czytałam o bitwie, czułam się jak zdrajca, który opuszcza Bjorna i Ragnara wtedy, gdy ważne są każde dłonie zdolne do podźwignięcia miecza.

Mocne zakończenie powieści pozostawiło mnie w stanie osłupienia. Musiałam sobie wszystko na nowo układać, żeby stwierdzić, że w sumie mogło i tak być, i mogło się też tak skończyć. Zamykając książkę czułam się jakby opuścili mnie przyjaciele, nie dając większych nadziei na kolejne spotkanie. To okropne uczucie wzbudzają tylko prawdziwie poruszające powieści.

Autorce doskonale udało się ożywić wikingów, przedstawić ich w innym świetle niż uczą o nich podręczniki do historii. Wikingowie na stronach „Północnej Drogi” są takim samymi ludźmi jak my, a nie tylko barbarzyńcami z długich łodzi łupiącymi wszystko, co stanie na ich drodze. I choć opowieść o braterstwie, męstwie, honorze, wierności swoim przekonaniom i miłości, można umieścić w dowolnym okresie historycznym, to wybranie właśnie tego miejsca i tej epoki otworzyło wielkie możliwości ukazania polskiemu czytelnikowi mało znanych i nieoklepanych przez literatów realiów. Jestem zachwycona!

Zysk i s-ka, 2011

Liczba stron: 387

Dwie pierwsze książki cyklu „Północnej Drogi” poświęcone są kobietom, a akcja powieści toczy się wokół ich życia. Łagodna Sigrun opowiada o swoim pełnym miłości i zrozumienia małżeństwie z Reginem oraz o niepokoju z jakim przeżywa każdą wojnę i każdy wyjazd męża poza rodzime ziemie. Halderd natomiast jest kobietą wielu pasji, jarlem odznaczającym się przenikliwością i konsekwencją, która innym pokazuje swoje chłodne oblicze, podczas gdy targają nią pasje i namiętności. Jej kochanek Einar, ojciec najmłodszego syna, przewija się przez obie powieści – jest wędrownym skaldem, przyjacielem wielu możnych władców północy, jednym z nielicznych ochrzczonych wikingów, który nie próbuje nikogo nawracać siłą. To przebogata postać, nic więc w tym nie ma dziwnego, że doczekała się osobnej powieści.

Poznajemy w niej dzieciństwo Einara, którego ojciec był godim (kapłanem), który przewidział nadejście Białego Chrysta. Jego szczerość i wizje nie zdobyły mu przychylności władców północy, którzy pragnąc zafałszować przepowiednię, postanowili go zabić. Osierocony Einar (o jego prawdziwej matce dowiemy się dopiero w ostatniej części) dla swojego bezpieczeństwa trafia do klasztoru w Anglii, gdzie otrzymuje wychowywanie w duchu chrześcijańskim i gdzie jest kształcony na mnicha. Dopiero po latach wraca z powrotem do kraju Wikingów i zmyślnie próbuje wyczuć nastroje swoich rodaków i pokojowo doprowadzić do chrystianizacji kraju. Lawiruje między władcami norweskimi a królami innych krajów Europy i spełnia tajne misje mając na względzie przede wszystko dobro swojej ojczyzny.

Życie Einara nie prowadzi jednak prostą ścieżką, nieobce są mu ludzkie upadki i tak na dobrą sprawę jedynie wstręt do posługiwania się bronią i umiarkowanie (choć nie abstynencja) różnią go od przeciętnego wikinga. Dzięki temu, że bohater jest „ludzki” powieść obfituje w mnóstwo fortunnych i niefortunnych przygód oraz romantycznych i tragicznych wydarzeń. „Pasja według Einara” to nie tylko saga przygodowa, to także opowieść o człowieku poszukującym, który zna swoje słabości, a zarazem wie, co czyni go silnym. To także książka o człowieku wątpiącym, który potrafi podważyć narzucony mu autorytet, choć wymaga to od niego wielkiej pracy nad uporządkowaniem swojego wnętrza i ułożeniem priorytetów. I niech nie zwiedzie Was tytuł – ta książka to nie quasi religijne czytadło, a powieść o prawdziwych mężczyznach, żądnych krwi wikingach i niepokornych kobietach.

Zysk i S-ka, 2010

Liczba stron: 484

Seria „Północna Droga” rozpoczyna się „Sagą Sigrun”, po przeczytaniu której dosłownie oniemiałam z zachwytu. Czytam mnóstwo książek, ale niezwykle rzadko udaje mi się natrafić na taką, która pochłania mnie dokumentnie, która żyje ze mną jeszcze długi czas po przeczytaniu ostatniej strony. Kolejne części cyklu pojawiły się u mnie zaraz po oddaniu do biblioteki „Sagi Sigrun”, czyli naprawdę dawno temu, a ja głupia nie czytałam ich bojąc się, że nie sprostają moim wyśrubowanym wymaganiom, które orbitują gdzieś w okolicach Marsa. Dopiero piękna „Korona śniegu i krwi” uspokoiła mnie i utwierdziła w przekonaniu, że książki Elżbiety Cherezińskiej są magiczne, bez względu na to czy są o Wikingach czy o Piastach.

Koniec dziesiątego wieku na ziemiach północnych to wciąż okres Wikingów, dla których nie ma życia bez bitew, wojen i potyczek. Mężczyźni szaleją po lądach i morzach, kobiety są ich stałym lądem, zarządcami majątków, bezpieczną zatoką, do której przybijają zwożąc łupy wojenne. Bycie kobietą nie jest proste, szczególnie wtedy kiedy pragnie się od życia więcej niż ofiaruje ograniczony mąż.

Kim jest Halderd?

Jej postać pojawia się w pierwszej części cyklu. Sigrun kilkakrotnie spotyka swoją ciemnowłosą sąsiadkę, która napawa ją lękiem i podziwem. Ten tom koncentruje się na jej życiu i losach, które ją zahartowały. Śledzimy życie bohaterki od smutnego biednego dzieciństwa naznaczonego haniebnym czynem brata oraz jego śmiercią, poprzez nieudane, rozczarowujące małżeństwo oraz dozgonną przyjaźń ze swoją służącą – Szczurą. Halderd jest matką sześciu synów oraz sekretną kochanką. Dla swojego ukochanego staje się silna, zdecydowana i bogata. Wspiera go, chociaż nie do końca rozumie głoszone przez niego idee chrześcijańskie. Halderd jest także osobą pełną pasji, oddaną, ale stąpającą twardo po ziemi. Jest znacznie lepszym władcą niż jej mąż. Jest niezwykła.

Ale żeby wgnieść czytelnika w fotel/łózko/krzesło/podłogę nie wystarczy zwykły opis życia wyjątkowej kobiety. Trzeba jeszcze dodać tajemniczej esencji, którą dysponuje tylko Elżbieta Cherezińska. Jej idealnie wyważone składniki to szczypta fantasy, garść faktów historycznych, odrobina erotyki, wyciąg ze skandynawskich wierzeń plus ogromny talent fabularny autorki. Mikstura ta sprawia, że magia powieści oczarowuje czytelnika i trzyma go w swojej mocy.

Zaraz zabieram się za dwie kolejne części cyklu, wiedząc, że nawet jeśli moje oczekiwania wystąpią poza obręb Drogi Mlecznej, to „Północna Droga” z łatwością je tam odnajdzie.

PS

Obawiam się, że napisałam straszliwie egzaltowany banał, bo nie umiem wyrazić swojego zachwytu. Powtórzę zatem to, co napisałam dziś na FB: „Najtrudniej mi napisać o książkach, które zachwycają. Najłatwiej o gniotach 🙂 Piękno nie daje się ująć w słowa.” Liczę jednak, że udało mi się zachęcić Was do lektury.