„Każdy w Baltimore kogoś nienawidził. Biali nienawidzili czarnych. Czarni nienawidzili białych. Ludzie z miasta nie lubili tych z przedmieść. Biedni nienawidzili bogatych. To było miasto, gdzie różnice ścierały się ze sobą, tworząc gryzący pył, równie niebezpieczny jak farba z ołowiem, czy azbest. Ale tylko Ronnie i Alice – za młode, aby kogokolwiek nienawidzić – obarczano odpowiedzialnością za te obywatelskie grzechy”.
Zaczęłam nietypowo, bo od cytatu, sądzę, że on najlepiej obrazuje atmosferę i treść książki. Baltimore jest miastem pełnym napięć na tle rasowym i klasowym. Nikomu nie jest tam łatwo. Siedem lat wcześniej miasto zelektryzowała wiadomość o zbrodni dokonanej przez dwie przyjaciółki. Jedenastoletnie wówczas białe dziewczynki, Alice i Ronnie, uprowadzają i mordują czarne niemowlę. Składają sprzeczne zeznania, oskarżają się nawzajem, w rezultacie jako współwinne dostają równe wyroki. Po odsiedzeniu kary poprawczaka, pełnoletnie już dziewczyny, wracają do miasta. I znowu ginie dziecko. Tym razem jest to trzyletnia dziewczynka.
W poszukiwania angażuje się matka zamordowanego siedem lat wcześniej dziecka. Za wszelką cenę próbuje skierować uwagę policji i mediów na morderczynie sprzed lat. Nancy, policjantka zajmująca się tą sprawą, także w jakiś sposób powiązana jest z tamtymi wydarzeniami.
Większość książki to, w przeciwieństwie do typowych kryminałów, nie kronika działań policji, lecz kronika motywów ludzkich. Autorka pokazuje najskrytsze motywacje i ambicje osób zaangażowanych w obie sprawy. Ludzkie myśli, działania, potrzeby, przedstawione zostały bez cenzury. I tak naprawdę nie ma w tej powieści pozytywnych bohaterów – każdego coś gryzie, nikt nie ma czystego sumienia. Aczkolwiek, to, co gryzie Nancy, wydało mi się zbyt infantylne i niezrozumiałe.
Powieść nie jest łatwym czytadłem – czytelnicze trudności piętrzą się począwszy od tematyki, skończywszy na konstrukcji książki. Sprawy nie ułatwia mała czcionka i litery rozmazujące się przy dotknięciu dłonią (wstyd Amber!). Autorka jednak potrafi zaintrygować i przykuć uwagę mnogością typów ludzkich, wątków do odkrycia, duszną atmosferą. „To, co ukryte” może spodobać się nawet tym, którzy za kryminałami nie przepadają.