Smak Słowa, 2016
Liczba stron: 208
To trzecia książka Christera Mjaseta, którą przeczytałam, i każda z nich jest inna. Autor, który z zawodu jest neurochirurgiem, albo szuka swojej drogi w literaturze, albo broni się przed zaszufladkowaniem. Wszystkie książki łączy jedno: są dobrze napisane i opowiadają ciekawą historię.
Bohater najnowszej powieści po wielu latach wraca do miasta, w którym się wychował. Wraca, choć serce podpowiada mu, że nie powinien. Boi się tego powrotu, a jednocześnie wie, że kiedyś będzie musiał się zmierzyć z lękiem, jaki odczuwa na samą myśl o latach swojego dzieciństwa. Wraca na pogrzeb swojego przyjaciela z młodości, człowieka, który umiał się z każdym dogadać jako nastolatek, lecz potem w życiu wiele rzeczy potoczyło się nie po jego myśli. Hakan nie zapowiada swojego przyjazdu, choć nie może liczyć na to, że nie zostanie zauważony. Paczka składała się z kilku osób, na pewno wszyscy przyjadą pożegnać kolegę.
Przez niemal całą książkę nie wiemy, co wydarzyło się wiele lat temu i dlaczego wszyscy kumple milczą na ten temat. Dopiero rozmowa z żoną kolegi sprawia, że puszczają tamy i Hakan zrzuca z siebie ciężar tajemnicy. Wcześniej snuje wspomnienia o kolegach i jedynej w ich grupie koleżance, Agnes, o którą był zazdrosny, ponieważ to on ją wprowadził do paczki. To opowieść o chłopakach, którzy wymyślają ryzykowne zabawy, wymykają się z domu i wikłają w kłopoty.
A kim jest tytułowy Bobby Fischer? To znany szachista, który odniósł druzgocące zwycięstwo w meczu stulecia, przez co przerwał trwającą od lat dominację Rosjan. Przebieg meczu był sensacyjny. Jeden z bohaterów powieści fascynuje się tajemniczą postacią Fischera, a wypadki opisane w książce są odległą analogią do sensacyjnej partii szachów w wykonaniu Spasskiego i Fischera.
To taka nieco nostalgiczna opowieść człowieka, który wycofuje się z życia za sprawą dramatycznych wydarzeń z przeszłości. To książka o tajemnicy, która ciąży i przytłacza, nie pozwala rozwinąć skrzydeł i żyć pełną piersią. Akcja rozwija się powoli, chwilami jest dość statycznie, by potem przyspieszyć do tempa, jakiego się nie spodziewamy. Końcówka wielokrotnie zaskakuje czytelnika. Warto przeczytać.