Wigilijne psy i inne opowieści, Łukasz Orbitowski

SQN, 2016

Liczba stron: 477

Zeszłoroczny laureat Paszportów Polityki nadal jest na fali wznoszącej. W związku z niegasnącą popularnością autora wydawnictw SQN wznowiło jego zbiór opowiadań wydany na początku pisarskiej kariery. Zawarte w nim opowiadania przeszły mały lifting, dodano też jakieś nowe teksty. W wydaniu elektronicznym znajdziemy dodatkowe opowiadanie nieuwzględnione w wydaniu papierowym (natknęłam się na nie przypadkiem, bo żonglowałam obiema wersjami).

Orbitowski rozwiązuje tajemnicę nieśmiertelności wskrzeszając niedawno zmarłego homoseksualistę i wplątuje zupełnie niedobraną parę w sam środek afery kryminalno-okultystycznej. Opowiada też o mocy wróżb, mocy destrukcyjnej, zdolnej rozpieprzyć życie. Opisuje nawiedzony pociąg oraz wyludnioną wieś słynącą niegdyś z cudownej rzeźby, do której pielgrzymowali wierni z całej okolicy. Co wydarzyło się we wsi, że zniknęli wszyscy ludzie? Co jeszcze się wydarzy? Mówi też o przesyłce, której nie można doręczyć i straszy mieszkańców zrujnowanego bloku na przedmieściach Krakowa, który raz do roku zaludnia się („zadusza”) duchami, którzy doprowadzają mieszkańców do szaleństwa.

To kolejna książka Orbitowskiego, którą przeczytałam, i zapewne nie ostatnia, bo dobrze mi się czyta prozę tego autora. Pisze w sposób niewyszukany, ale nie prostacki. Nie sili się na skomplikowane frazy i głębię tam, gdzie ona nie jest potrzebna. A opowiadania z pogranicza horroru i kryminału takiej głębi nie potrzebują, bo czyta się je dla rozrywki, przyjemności, by fajnie spędzić czas z książką. Mam świadomość tego, że treść tych opowieści szybko zatrze się w mojej pamięci, ale przyjemność czytania jest dla mnie równie ważna. Chociaż kilka razy byłam nieco rozczarowana zakończeniem opowiadanej historii (ale to u mnie normalne, Kingiem też jestem często rozczarowana), to nadal jestem pełna podziwu dla wyobraźni autora.  Warto.