Tag: kobieca

Prószyński i S-ka, 2010

Liczba stron: 312

Dla przywrócenia równowagi między ciemną a jasną stroną życia sięgnęłam po „Kudłatą” Doroty Berg, reklamowaną jako powieść antydepresyjną. Mniej więcej raz na 2-3 miesiące mam ochotę na coś lekkiego, przewidywalnego i z happy-endem, więc powieść ta wpisała się w moje aktualne potrzeby. Jej fabuła jest bardzo schematyczna – rozwódka 30+, z dziećmi, wspierana przez przyjaciółki prze przebojowo przez życie, a jej egzystencję zmącić może co najwyżej pojawienie się zjawiskowego mężczyzny.

Fabuła nie do końca współgra z opisem z okładki, w którym to czytelnik informowany jest o tym, że bohaterka dzielnie dźwiga się z najgorszych opresji i nieszczęść. Tych niezbyt miłych dla Kudłatej, czyli Wiktorii, zdarzeń jest naprawdę niewiele, bo od momentu rozwodu i znalezienia dobrej pracy jej życie układa się przez wiele lat naprawdę wzorcowo. Świetnie radzi sobie z dziećmi, pomagają jej rodzice, a przyjaciółki w każdy piątek organizują sobie wieczorek, podczas którego płynie wino, łzy radości i łzy smutku.

Wiktoria to wulkan energii, kreatywności, werwy życiowej, która pomaga jej odnaleźć się w wielu sytuacjach. Cięty język oraz wrodzona złośliwość nie raz komplikują jej życie. Wiktoria nosi w sobie także pewną mądrość życiową, która sprawia, iż nie szuka na siłę partnera ceniąc sobie swoją wolność oraz szanując wrażliwość dzieci. Miłość, jak można się domyślić, przyjdzie do niej niespodziewanie.

Dorota Berg pisze w sposób zajmujący, chwilami zabawny, lekko i ku pokrzepieniu serc. Jak przystało na książkę antydepresyjną rozdziały opisujące życiowe dramaty są maksymalnie zwięzłe. Autorka nie napawa się smutkami bohaterki, tylko płynnie przechodzi ku rozwiązaniu problemów i rozpisuje szeroko nad siłą i wyjątkowością przyjaźni między kobietami oraz urokami macierzyństwa. To typowa kobieca książka, która spodoba się czytelniczkom Moniki Szwai czy Katarzyny Grocholi.

Świat Książki, 2010

Liczba stron: 296

Czy z dobrej aktorki może być dobra pisarka? Czy jej powieść zabierze mnie w nieodkryte dotąd rewiry? Czy pokaże mi rzeczywistość z innego punktu widzenia? Takie pytania zadawałam sobie przed przystąpieniem do lektury „Klary”. Już mniej więcej w połowie książki wiedziałam, że odpowiedź na postawione wcześniej pytania brzmi NIE. Z poczucia odpowiedzialności za swoje słowa doczytałam książkę do końca.

Klara, Wronka i Piotr to troje życiowych rozbitków, którzy oprócz siebie liczyć mogą jeszcze tylko na whiskey, dżin i koniak. Mimo prawie czterdziestki na karku zachowują się w sposób skandalicznie i żałośnie histeryczny. Klara nie przestaje płakać przez całe trzysta stron i łapać się przy tym za brzuch. Powodem do płaczu nieodmiennie jest jej kochanek Aleks, który od lat nie potrafi odejść od żony i nieustannie miota się pomiędzy miłością do Klary a poczuciem obowiązku wobec żony i dzieci. Wronka, najbliższa przyjaciółka Klary, wciąż zakochuje się w kim innym, zawsze w jakichś popaprańcach. Piotr, miota się z opcji homo w opcję hetero i wciąż na nowo roni łzy za kochankami, którzy od niego odeszli. Ostatnią osobą dramatu jest matka Klary, wiecznie niezadowolona z córki i wybierająca się na tamten świat w zadziwiającą regularnością co kilkadziesiąt stron. Gdy dodamy do tego szpital, w którym co chwilę ktoś z bohaterów ląduje i liczne omdlenia Klary i Wronki oraz utraty świadomości Aleksa bedziemy mieli kompletny obraz książki.

Całość książki ma postać bardzo krótkich rozdziałów napisanych dialogiem. Czyta się je błyskawicznie. Kartki aż furkoczą od ich przekładania, bo czytający ma nadzieję znaleźć wreszcie coś, co będzie punktem zwrotnym beznadziejnej egzystencji Klary, która choć przedstawiona jest jako ostatnia sierota i nieborak, radzi sobie w życiu zawodowym (nieokreślonym w powieści) zadziwiająco dobrze, czego dowodem są markowe ciuchy, które nosi. Kto liczy na punkt zwrotny czy jakąkolwiek odskocznię od schematu: łzy, alkohol, telefon, sen ten na pewno nie wyrobi do końca książki. Książka wypadła znacznie poniżej moich oczekiwań – mazgajowatość bohaterów, ich opijstwo oraz emocjonalna niedojrzałość przyprawiały mnie o zgrzytanie zębów. Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawnictwa Świat Książki.

Wydawnictwo Otwarte, 2010

Liczba stron: 394

Czym zajmuje się Klub Matek Swatek? Jak wskazuje nazwa zajmuje się swataniem, robi to profesjonalnie i dyskretnie, tak, aby osoba swatana nie zorientowała się, że to nie los podsyła jej idealnego kandydata lub kandydatkę na partnera życiowego. Klub prowadzą trzy przyjaciółki, którym pomysł na otwarcie firmy podsunęło samo życie – każda z pań musiała pomóc znaleźć męża lub żonę swojemu potomstwu lub dziecku przyjaciółki.

Pewnego dnia panie postanawiają wziąć w swoje ręce los Ani, trzydziestoletniej nauczycielki, córki Beaty. Ania właśnie kupiła swoje pierwsze mieszkanie i wyprowadziła się z rodzinnego domu, wzbudzając w Beacie pokłady kumulowanych od dawna uczuć – od poczucia winny aż po rozdzierającą serce troskę o przyszłość jedynej córki. Postanawiają więc wtajemniczyć Beatę w arkana swojego fachu i wytypować dla Ani odpowiednich kandydatów. Jednak los płata przedsiębiorczym paniom figla, ponieważ na horyzoncie dobrowolnie pojawiają się dwaj przystojni i szarmanccy mężczyźni – Wiktor i Marek. Wiktor remontuje mieszkanie Ani, a Marek jest wnukiem starszej sąsiadki. Obaj panowie próbują zdobyć serce dziewczyny.

Podboje sercowe nie stanowią jednak głównego wątku powieści. Główne skrzypce gra w niej wątek kryminalny – Wiktor twierdzi, iż jest tajnym agentem policji, a remont mieszkania Ani jest tylko kamuflażem dla jego prawdziwego zadania – obserwacji mieszkania, które wcześniej służyło za dziuplę dla największego gangstera. Powodowane menopauzalnym niepokojem Matki Swatki niejedno skomplikują, namieszają, zepsują zanim sprawa do końca się wyjaśni i znajdzie swój finał na … cmentarzu.

I choć nieczęsto czytam tego typu powieści, „Klub Matek Swatek” dostarczył mi mnóstwo przyjemności, kilka razy rozśmieszył tak, że domownicy doświadczyli mojej radości z lektury, przede wszystkim jednak osłodził mi trudne dni powakacyjnego powrotu do pracy. Polecam książkę jako osłodę na słotne dni i chwilę oderwania od codzienności. Dialogi prowadzone przez przyjaciółki oraz prawdziwe perełki w postaci kwestii wypowiadanych przez babcię Ani rozchmurzą nawet najbardziej ponurych. Proza Ewy Stec powinna zostać wciągnięta na listę refundowanych leków przeciw depresji.